Klara należy do tego pokolenia młodych chrześcijan, którzy żyją w pełni łaską chrztu i jednocześnie nie zrobili « niczego szczególnego ». Pozostawiła po sobie pamiątkę radości i światła. Jej świadectwo dotykało serc jeszcze za jej życia, a teraz przeciąga się na nasze czasy. Wiele osób, które przeczytało jej pisma albo tylko zobaczyło jej pełne blasku spojrzenie ze zdjęcia, doświadczyło w ten sposób spotkania głęboko duchowego. Inni mówią o odczuwalnej pewności, że Klara im towarzyszy. Dużo świadectw podkreśla wysłuchane modlitwy za jej wstawiennictwem.
Pochodząca z Lauret we francuskim departamencie Gers Klara miała temperament dobroduszny i zarazem gwałtowny. Jej ekspresyjny charakter był jednakże zrównoważony przez głęboką świadomość bliskości Boga. Klara odznaczała się pewną dozą kontemplacji i pełnią delikatności wobec ubóstwa ludzi. Jak my wszyscy miała chwile zwątpienia, uczuciowych zawiłości, stawiania pytań, co czyni ją tak bardzo nam bliską. Była niezmiernie poruszona doświadczeniem pielgrzymki do Ziemi Świętej. W 1974, podczas świąt Bożego Narodzenia spędzanych z rodzicami, zachorowała na zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, które zabrało ją w 20 dni. Klara zmarła w wieku 21 lat, 22 stycznia 1975, zostawiając nam świadectwo radości, które nie przestaje się rozprzestrzeniać na całym świecie.